En toen stond er ineens een cameraman voor mijn deur.

Maandag 9 maart, 16u.

Ik krijg een telefoontje van collega Jona. "Of ik tijd heb om even te figureren in een kort filmpje over Mic Mac Minuscule voor het VTM-nieuws van 19u?".

   -Ik: "Euh.... 19u, vandáág?"

   -Jona: "Ja, dat is wel de bedoeling. Ze zouden er rond 18u zijn. Ze zijn nu onderweg vanuit Antwerpen, passeren eerst bij één van onze klanten en zouden dan bij jou komen."

   - Ik "Ze zijn nu onderweg vanuit Antwerpen?! En 't is voor 19u vandáág?"

   - Jona: "Ja, dat is wel het plan."

   -Ik: "Moet ik dan echt dingen zeggen en zo? Of enkel beeld?"

   -Jona: "ik vermoed enkel beeld. En misschien hier en daar een woordje. Geen zorgen, het gaat maar om een minuutje beeld. Ze zullen maximum een kwartiertje binnen zijn."

En toen begon het geregel 😊 Ik geef jullie even een kleine inkijk:

• Mijn ouders - die er gelukkig net waren - vragen om met zoon 2 naar zijn kiné-afspraak te gaan om 17u.
• Het huiswerk met zoon 1 nog even overlopen tijdens de voetbalmatch in de tuin. (gelukkig was het enkel lezen vandaag)
• Zorgen dat zoon 3 de voetbalmatch in de tuin niet té hard in de war stuurt. (leve de hulp van Opa daar!).
• Zoon 2 'wat extra motiveren' met (ecologisch verantwoord vegan) snoep om hem wat vlotter met opa mee te krijgen naar de kiné. ("Maar mama, jíj moet met mij meegaan...")
• Zoon 3 zover krijgen dat hij beneden blijft terwijl ik boven bezig ben.
• Mijn stockruimte opruimen.
• Mijn bovenverdieping opruimen (voordeel: de kerstversiering is eindelijk terug op zolder geraakt nu!)
• Onze alternatieve doopsuikertjes en ecologische geboortekaartjes uitstallen.
• De tafel dekken en zonen 1 en 3 aan tafel krijgen - bokes smeren - bekers vullen - omgevallen bekers opkuisen - bekers vullen - ... (bedankt voor de hulp, Oma!)

Na ongeveer mijn 5de hap ging de bel.

En toen stonden er ineens een cameraman en een ietwat opgejaagde journaliste voor mijn neus. 

Ik leid hen naar boven, het is ondertussen 18u10. Ze maken zo'n geluidsdingetje aan mijn kleren vast, zetten mij aan mijn bureau en toen klonk het: "Ja, begin maar!".

   -Ik: "Euh... Waar moet ik juist mee beginnen?"

   -Journaliste: "Ah, met wat je normaal doet natuurlijk! Tweedehandsspullen opzoeken en zo! O, en praat ondertussen maar wat he!"

   -Cameraman: "En zou 't mogelijk zijn dat je kinderen beneden wat stiller zijn? anders gaan we ze erdoor horen?"

Ik stuurde dus mijn te luidruchtige zonen richting trampoline.

 Ondertussen kwam er een telefoontje van de redactie dat het stukje toch pas de dag erna uitgezonden zou worden. Collectieve zucht bij de nieuwsmensen: Iets meer tijd dus.

Uiteindelijk was het allemaal best wel gezellig. Hoewel zo'n megacamera, incl. verblindende spot, los op mijn wezen gericht, enigszins intimiderend was. Ook omdat - net buiten beeld - de journaliste me met nogal geagiteerde armbewegingen vanalles probeerde duidelijk te maken en ik tijdens mijn uitleg dacht "wat zou ze toch allemaal bedoelen??".

Maar zoals ik zei: 't was weer eens wat anders op een doordeweekse maandag. Daar hou ik wel van!

Katelijne, Mic Mac Movie Star Vlaams-Brabant en Brussel