Expectation vs. reality

Dus.

Je beslist enkele jaren geleden om te bouwen. Je droomhuis, of toch iets dat dat benadert. Je bent slim en voorzienig bij het uitdenken van de plannen: je wil voldoende ruimte in huis waar de kinderen ongestoord kunnen spelen (lees: waar jij ongestoord kan chillen terwijl zij spelen ;-)).

Nadat de plannen getekend zijn en de bouwaanvraag is goedgekeurd, word je Mic Mac Madam. Met de ruimte die je nodig hebt om de tweedehands babyspulletjes tijdelijk te stockeren, had je bij je bouwplannen natuurlijk nog geen rekening gehouden. Maar oef: er is een ruime kelder voorzien en je kan een garagebox huren recht over je woning. Komt goed!

Twee jaar later trek je in de nieuwe woning. Je geeft alles langzaam maar zeker een plekje, ook je Mic Mac stock. Een halve garagebox en een halve kelder. Een beetje krap, maar het lukt! En je hoeft niet telkens 3 verdiepingen te lopen naar de zolderkamer wanneer je spulletjes moet uitzoeken. 

Woehoew!

Je dochters, intussen 7 en 5, delen voorlopig een kamer. Meer nog, ze delen de grootste slaapkamer van het huis en je vindt dat lekker handig want los van 2 bedden en een kleerkast, is daar ook voldoende plaats voor 90% van hun speelgoed. Wat wil zeggen: geen speelrommel in je zitplaats!

Dat had je mooi voor elkaar gekregen, toch? De kinderen hebben hun eigen plek waar ze mogen spelen, rommel maken, lawaai maken,... en jij hebt er in de leefruimte weinig last van. 

Nog eens woehoew!

Dus.

Waar zitten je kinderen tegenwoordig 90% van de tijd te spelen?

Juist ja.

In je kelder. Vlak onder je zitruimte.

Met veel gegil. En met je Mic Mac babyspeelgoed.

Céline, Mic Mac Madam Gent