Soms lukt het niet. Een Mic Mac Madam aan het woord

26-04-2021

Het is eens tijd, denk ik, om de olifant in onze kamer te bespreken. Waarom? Twee redenen: vele bekenden vragen het zich af en vele onbekenden zitten in ongeveer hetzelfde schuitje. En ik denk dat 'ongeveer' hier een belangrijk woord is. Want dit is mijn verhaal, waarin sommigen stukken zullen herkennen. Maar nooit helemaal, dat ondervond ik zelf ook bij andere verhalen. En net daarom wil ik het vertellen. Want ik heb het al vaak gezegd: je bent niet alleen!

Ik vond het tijdens het schrijven en wanneer het klaar was moeilijker dan ik op voorhand ingeschat had. Is het niet te zielig, te bot, te droevig, te romantisch, te lang, te hoopvol geschreven? Maar eigenlijk maakt dat niet uit, want ik voel al die dingen tegelijk, dus het moet zo zijn.

2012: Nog voor onze trouw, hebben mijn man en ik hebben altijd gezegd: "wij willen graag drie of vier kindjes, maar we zullen beginnen met eentje per keer". En dat eentje lukte snel en vlot.

Januari 2014: onze eerste dochter was daar. Alles ging goed en we voelden ons snel klaar voor een tweede. Tegen het einde van het jaar was dat ook weer gelukt.

September 2015: dochter twee geboren. Zij bleek een zeldzame afwijking te hebben, maar dat is een ander verhaal. Alles kwam goed en opnieuw voelden we ons binnen het jaar klaar voor nog een kindje.

Juli 2016: mijn maandelijks bloedverlies was nogal hevig en duurde wat lang, dus ik belde mijn gynaecoloog. Zij opperde voor de eerste keer in ons leven het woord 'miskraam'. Want inderdaad, na bloedafname bleek dat ik een miskraam aan het doormaken was. Ik was totaal verwonderd want ik had niet doorgehad dat ik zwanger was. Een vroeg miskraam dus, op 5-6 weken als we wat begonnen te tellen. Kan gebeuren, meer dan de helft van de zwangerschappen eindigt in een (vroeg) miskraam. We volgenden de adviezen van de gynaecoloog en al snel was ik opnieuw zwanger. Maar opnieuw mocht het niet zijn.

Begin november 2016: ik verloor die zwangerschap opnieuw, opnieuw heel vroeg. Ook dat zien ze wel meer, twee kort na elkaar, maar er werden wat extra bloedonderzoeken gedaan en we moesten wat wachten op resultaten daarvan voor we terug mochten proberen.

Half januari 2017: we kregen groen licht, er was niets afwijkends gevonden. Dat groen licht kwam juist op tijd en ik was meteen weer zwanger. We mochten al op 6 - 7 weken bij de gynaecoloog gaan want intussen waren we 'een speciaal geval' geworden. Ik had nog geen bloedverlies gehad, dus ik was vrij positief. Tot ik het gezicht van de gynaecoloog zag toen ze met de echo begon. "Nee, het is weer niet goed, sorry." Het bleek deze keer zelfs een tweeling geweest te zijn, en ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. (crazy als ik ben, had ik altijd gehoopt op een tweeling, en als derde zou dat mooi uitkomen want dan hoefden we zelf niet te beslissen of we 3 of 4 kinderen zouden hebben)

Maart 2017 ben ik dus de eerste keer echt gebroken.

3 miskramen op rij, dat kon toch niet?

En telkens op ongeveer hetzelfde aantal weken? De gynaecoloog had uiteraard geen antwoorden, maar adviseerde een aantal onderzoeken, waaronder een genetisch onderzoek. Bij de geboorte van nr 2 waren we al even 'vrij simpel' nagekeken of haar afwijking genetisch was en dat bleek niet het geval. Er kon echter nog een laagje dieper gecheckt worden, dus we besloten dat te doen.

Juli 2017: dan pas konden we op gesprek op genetica (na een bloedafname 2 maanden eerder). Dat was lang wachten en ik zocht ondertussen hulp bij een psycholoog want ik kon het niet meer alleen (samen met mijn man) dragen. Zoveel onbeantwoorde vragen, zoveel onzekerheid, maar vooral: te veel relativering, zo bleek bij de psycholoog. Ik suste mezelf te vaak met 'er zijn nog zoveel ergere situaties' of 'wij hebben tenminste 2 gezonde kinderen, wat een luxeprobleem dat dat derde niet lukt'. Één zinnetje van de psycholoog, na een uur aan een stuk janken en vertellen en ik was geholpen. Zij zei: "ieder mag zijn verdriet hebben, dat van jou is wel erg, je mag daar echt verdrietig om zijn". En het beterde, ik liet mezelf toe om het af en toe zwaar te hebben.

Intussen bleek op genetica dat er dieperliggend ook niets gevonden was, en het dus puur toeval was dat de afwijking die dochter twee heeft, gebeurt op 5 - 6 weken en dat de zwangerschappen stoppen op 6 weken (een van de vele vragen en onzekerheden).

Begin augustus 2017: enkel nog een baarmoederonderzoek met camera ondergaan en dan konden we terug proberen. Inwendig was er ook niets te zien in mijn baarmoeder, wat op zich telkens positief nieuws is. Nu écht wel volledig onderzocht zag ik alles positief en zou het wel lukken. Intussen zijn we een jaar bezig.

Begin september 2017: opnieuw bloedverlies op een moment dat niet klopte en ik wist meteen hoe laat het was. Ik was weer onmiddellijk zwanger geraakt (een geluk dat dat wel altijd lukt, thank god), ik had de tijd nog niet gehad om dat te ontdekken, want weer was de vrucht niet door de natuurlijke selectie geraakt.

Ik weet nog dat ik mezelf toen belachelijk naïef had gevonden.

What was I thinking dat het nu opeens wel zou lukken? De wolk werd nu weer helemaal zwart want ik/we waren onderzocht, we hebben al twee kinderen, ik geraak altijd zwanger en toch loopt het zoveel mis! Bovendien krijgen we op geen enkele vraag een duidelijk antwoord. Bij 85% van de koppels met miskramen wordt geen oorzaak gevonden. En ik blijk dan nog eens herhaalde miskramen te hebben op onverklaarbare wijze. Dat komt voor bij ongeveer 0,5% tot 1% van de vrouwen. Jeeeeeej, lucky me. Iedereen zag aan mij dat het gewoon niet meer ging. Toen een goede vriendin in groep aankondigde dat ze zwanger was, ben ik buiten gelopen, ik kreeg geen lucht meer. Een andere goede vriendin kreeg een baby en ik kon het niet opbrengen om op bezoek te gaan, dat stak te veel. Was mijn intussen twee-jarige dan echt mijn laatste baby geweest? Daar was ik niet op voorbereid, dat was niet hoe het zou gaan.

Tweede kerstdag 2017: ik deed een zwangerschapstest want ik had twee keer wat bloedverlies gehad na het sporten, en dat klopte echt niet. Stomverbaasd zag ik een + verschijnen! En meteen was er ook angst: waarom zou het nu wel goed gaan?

Begin 2018: een afspraak voor een echo, waar we zonder verwachtingen heen gingen. Er was een kloppend hartje! Ik huilde, voor ik het besefte rolden er tranen. Ik bleek 5-6weken ver te zijn.

"Nog niet hechten, nog niet hopen, nog niet blij zijn"

was het enige wat ik kon denken. Maar ik had net gehuild van opluchting en geluk, who was I kidding.

Alleen al om me gerust te houden mocht ik wekelijks op controle tot 8 weken. Wonder boven wonder is dit vruchtje gebleven. Ik was zwanger, voelde me ook zwanger en we zouden een derde kind krijgen! Pas wanneer ik de baby begon te voelen, was ik eigenlijk wat gerust dat alles in orde zou komen.

Eind augustus 2018: dochter 3 werd geboren, na een hilarisch verhaal, dat lees je hier 😉

Dolgelukkig met ons 5 besloten we dat een vierde er nog bij kan: brave meisjes, plaats genoeg en er was drie jaar tussen nr 2 en 3, dat hadden we liever anders gezien.

Juli 2019: we begonnen er terug aan, en meteen weer prijs. Of dat had ik dan door wanneer ik onverwacht bloed verloor. Onmiddellijk terug met beide voeten op de grond. We hebben alle redenen om te hopen dat een vierde kind kan, maar blijkbaar gaat dat opnieuw niet van een leien dakje mogen verlopen.

Opnieuw vragen voor de dokter: "is dat een teken van mijn lichaam dat het niet meer wil?", "ben ik te oud, nu ik de 30 gepasseerd ben?" en nog meer van die 'onzin', want dat blijkt het te zijn. Mijn bloed is goed, mijn hormonen zitten goed, het is echt telkens brute pech. Of beter: brute pech die ze nog niet hebben kunnen blootleggen, want trust me, ze weten echt nog lang niet alles als het hierover gaat. Het is niet meer te geloven dat ik 'per ongeluk' voor de vijfde keer een miskraam heb, de wetenschap is alleen zo ver nog niet om te vinden wat.

April 2021: ik bespaar jullie bijna twee jaar. Nog steeds geen teken van een vierde. Wel kan ik nog 'juli 2020', 'begin oktober 2020' en 'begin februari 2021' toevoegen aan de tijdslijn. Maar ik kan nergens nog iets nieuws bij vertellen. Het blijft elke keer weer een mokerslag.

Of misschien toch: het voelt anders. Nr 3 is er en dat was een moet. Een vierde is een mag. Maar stilaan zullen we dat plan beginnen opbergen. Onze eerste deadline is verstreken, en sindsdien zegt mijn man: "we zullen wel voelen wanneer het genoeg geweest is". En met mijn hand op het hart: I dread that day. Ook al voel ik dat die eraan komt, dat maakt de angst voor de beslissing niet kleiner. Maar ik ga het te boven komen, en dat zou bij geen derde een ander verhaal geweest zijn. Er is nog hoop, het is drie keer gelukt, en de meerderheid van de vrouwen met een miskraam eindigt met een baby.

Wat nog anders is, is mijn job. Sinds augustus 2019 ben ik Mic Mac Madam en werk ik met zwangere vrouwen en zie ik wekelijks blije bolle buiken en wolken van baby's (op foto). En dat voelt goed! Ik denk zelfs dat dat helpt tegen mijn cynisme. Want ik hoor heel veel andere dingen dan de altijd goedbedoelde opmerkingen die eigenlijk echt niet helpen. Momenteel is mijn 'favoriet': gelukkig heb je al drie kinderen. En ja, daar ben ik heel dankbaar voor (hoe erg zou het zijn). Maar tegelijk en eigenlijk heel contradictorisch boort dat mijn gevoelens de grond in want dat laat me schuldig en egoïstisch voelen dat ik zo doe voor een vierde. En dan verbied ik mezelf weer om verdriet te hebben. Het is ook allemaal zo delicaat, waardoor je eigenlijk heel veel verkeerd kan zeggen. Dus misschien is het gewoon het interessantst om te luisteren, en geen raad of opkikkers te geven. Ik voel me zielig, hoopvol, egocentrisch, dramatisch, gelukkig. Elk om de beurt, allemaal door elkaar. Wie weet in welke fase je me treft 😉

Nog een laatste iets: als Mic Mac Madam hoor ik af en toe dat we toch geen intake hoeven te plannen want dat het misliep, of een verhaal van een moeilijk traject. En ik denk dat ik hierdoor nog meer de behoefte voel om mijn verhaal te delen. Ik hoop dat ik op z'n minst één iemand een hart onder de riem kan steken. Want ik wil eigenlijk graag iets meer doen, met mijn rugzak, maar wat? Het eens opschrijven is al een begin.

Jana, Mic Mac Madam regio Aalst