Als je bevallingsverhaal 'een goeike' is :-)

Elke bevalling is anders, zeggen ze. Ik heb 3 kinderen, en ik bevestig: de bevallingen waren telkens anders. En de bevalling van mijn jongste, die is leuk om over te vertellen! Zo kan het dus ook, 

bemoedigend voor alle aanstaande 

mama's, niet? ;-)

Augustus 2018, op het einde van de maand zou het gebeuren: onze 3de dochter ging geboren worden. Ik was bij de andere 2 dochters overtijd gegaan, dus ik zou dat deze keer zeker ook doen. En het toeval wilde dat onze familie en vrienden eind augustus en begin september geschikt vonden om met z'n allen te gaan trouwen: I kid you not, 4 zaterdagen op rij feest! Beginnend op 25/8, en ik was uitgerekend voor de 24ste :-) Dus wij lieten telkens weten dat onze komst van de baby zou afhangen.

Zoals voorspeld was er nog geen spoor van dochter 3 op 24 augustus. Letterlijk geen spoor: ik voelde me goed, geen last van mijn buik. Dus wij besloten om naar trouwfeest nummer 1 te gaan. Dat was van mijn neef, en we waren uitgenodigd voor 'le grand complet'. Het was een zonnige dag en de setting was fantastisch: een kasteel met tuin en vijver! Ik liep wat rond in de tuin en keuvelde met familie die ik niet vaak zag. Vele verbaasde gezichten toen ik lachend antwoordde dat d-day gisteren was :-)

Tijd om aan tafel te gaan. Het eten was in buffetvorm en aangezien mijn man en ik graag eten, gingen we snel aanschuiven voor het voorgerecht. Terwijl ik daar stond, voelde ik dat er precies iets vochtig werd. Ik gaf mijn bord aan mijn man en zei dat ik even naar het toilet ging. Daar zag ik niets speciaal, dus oef, ik kon gaan verder eten. Ik schoof opnieuw aan bij het buffer en toen ik aan tafel kwam, zag ik dat mijn man al een bordje voor mij gevuld had <3 Mmmmmm, het was Japans geïnspireerd dus die twee bordjes zouden smaken. We keuvelden en lachten wat af aan onze tafel tot ik plots mijn man zijn arm greep en stamelde: 

"Darling, mijn stoel is nat..." 

Ons gezelschap verstomde, wou denken dat ik een grapje maakte, maar de vriendin van mijn neef zei: "Het is voor echt, ik zie het aan haar gezicht!"

Ik wist niet goed wat te doen, want behalve een natte stoel (en dus ook jurk), was er niets. En ja, dat kan, bij je 3de kind niet goed doorhebben wat er gebeurt: mijn water was nog nooit eerst gebroken (ik zei toch dat het 3 keer anders was). Soit, ik ging naar het toilet - nog nooit zo blij geweest dat ik een zwart jurkje droeg want uiteraard zaten wij aan de verste tafel en ik moest alle andere tafels voorbij op weg naar het toilet. Door mijn buik had ik sowieso veel bekijks, maar mijn tempo én mijn man die achter me aan kwam, hielpen ook niet echt om dit onopvallend aan te pakken. Deze keer werd het wel duidelijk op het toilet: ik lekte... En ik had mijn extra bescherming al gebruikt na het vorige toiletbezoek. Ik stuurde manlief dan maar naar de zaal om wat bescherming te gaan vragen aan mijn mama of zussen (ocharme mijn man). Met een beetje extra bescherming verliet ik het toilet en ging buiten eens naar het ziekenhuis bellen. Ik hoor het me nog zo zeggen: "Hoezo mijn water gebroken? Maar ik voel niets, en er was geen plas ofzo". Maar wel dus. De vroedvrouw aan de lijn zei dat ik nog een douche kon nemen, maar daarna wel moest afkomen want het was tenslotte een 3de. 

"Een douche?! Ik zit op een trouwfeest!!"

Terug naar de zaal om daar aan het bruidspaar te gaan vertellen dat we weg moesten. Hun gezichten vergeet ik nooit: werkelijk stomverbaasd! Vol ongeloof keek mijn neef ons aan toen ik zei dat mijn water gebroken was. "Jamma, ma, hoe, euh, ma...", waren zowat zijn woorden. Ook 'subtiel' aan mijn ouders gaan zeggen dat we weg moesten. 'Subtiel' staat niet in hun woordenboek, en toen gebeurde wat niemand wilt: 

iedereen, maar werkelijk ie-de-reen, 

wist dat ik ging bevallen... 

In plaats van heimelijk naar het ziekenhuis te vertrekken, verliet ik bijna wuivend naar het publiek de zaal. Zucht...

Nog gauw een tussenstop in het toilet want intussen was het wel duidelijk dat mijn water gebroken was. De bescherming had het opgegeven en ik wist niet hoe ik aan de auto ging geraken zonder een spoor na te laten. Maar een van mijn nichten was ook in de toiletruimte en ze was het met me eens dat ik wel een van de handdoeken mocht meenemen. Komaan, dit was een noodgeval! Dus, oh ja, met een handdoek tussen mijn benen trok ik naar de auto. Onderweg naar het ziekenhuis (het was niet ver, nog een reden waarom we wel naar het feest konden) begonnen de weeën zachtjes en was ik dus zeker: ik ging bevallen! Alsof we het misschien toch wisten, hadden we mijn valiesje in de koffer gezet. Echt niets voor ons, zo vooruit denken, en toch had ik het meegenomen, mompelend: "er wordt nu van mij verwacht dat ik dat overal meeneem, dus ik zal dat maar doen zeker".

Aangekomen op de materniteit keken de vroedvrouwen nogal op: wij waren nog helemaal opgekleed :-) Mijn man in kostuum, mét das, ik in jurk, op (slee)hakjes en geschminkt. Zo komen de meeste koppels natuurlijk niet aan in de verloskamer. We installeerden ons en omdat ie-de-reen wist dat ik aan het bevallen was, kreeg ik ook wat berichtjes: "En? En?" Snel afgeblokt en me gefocust op het werk dat eraan kwam. 6 uur later (nee, een 3de floept er jammer genoeg niet altijd gewoon uit), 

om klokslag 2u, is Katie geboren. 

Berichtje en fotootje gestuurd, en al snel veel berichtjes terug, ondanks het nachtelijke uur. Deze geboorte was dan ook door de microfoon geroepen op een gigantisch trouwfeest van een hele grote familie :-) In die berichtjes stond ook vaak: "hoe goed zie jij eruit nadat je bevallen bent?!?" Een zeer leuke extra, ondanks dat ik net had moeten doen wat ik voorhand écht niet wou: moeten weglopen van een feest om te gaan bevallen...

Jana, Mic Mac Madam regio Aalst

Nog wat meer lachen? Lees dan zeker ook nog eens deze blogs